Vreemd, raar, hoe je het ook noemen mag en misschien is het ook wel normaal. (dit is de langste titel voor een blog)

Kijk ik kan me heel goed voorstellen dat je op een bepaald soort muziek helemaal los kan gaan en dat je het geweldig vindt. Ik heb dat ook. De persoon die de muziek maakt, ken ik niet. Ik kan alleen maar af gaan op de flarden die je hoort en ziet op tv. Tegenwoordig zijn het eigenlijk geen flarden meer, je krijgt een grote inkijk op iemands leven. Maar ik ben er van overtuigd dat de echt diepe details niet bij ons terecht komen. En terecht ook. Dus ken je die persoon? Is het genoeg om er ook verdriet van te hebben als de persoon komt te overlijden? Zoals familie en vrienden van de persoon? Waarom huil je als fan? Omdat je hem/haar kent? Of huil je omdat hij./ zij geen muziek meer gaat maken?

Dit jaar zijn er best veel (goede) artiesten overleden. Voor de directe omgeving ontzettend triest natuurlijk. En als je wat met de muziek hebt, zal het best ook een flinke schrik zijn. Maar je kent vaak niet meer dan de muziek van die persoon. Verdrietig is het dan wel dat er niets nieuws meer van zijn of haar hand komt, maar ze laten een aardig portie goede liedjes achter. Waar je ten volle van genieten kan.

Kijk ik hier nou zo nuchter tegen aan als ik zie dat mensen die de artiest nauwelijks kennen, helemaal los gaan van verdriet als hij/ zij overlijdt? Waar zit dat in? Kennen ze die persoon zo goed? Ik heb het altijd raar gevonden. Nou moet ik ook wel zeggen dat ik niet zo gauw jank. Dat is bij mij ergens kapot is gegaan in mijn jeugd. Je verdriet verbergen omdat een ander ook verdriet heeft. Natuurlijk huil ik wel. Maar anders, ik huil met mijn hart en heel af en toe komt er flink wat uit als ik een flinke portie verdriet achter elkaar krijg.

Ik kan wel janken als vrienden of familie ontzettend veel verdriet ergens over hebben. Dat doet me dan wel weer wat. Natuurlijk als je kind of vriend of vriendin ergens verdriet over heeft daar kan je je beter wat bij voorstellen en dat doet me dan ook wel wat. Ik kan dan ook wel een traantje weg pinken. Ik geloof dat ik op dat gebied best wel een gezond verstand heb.

Mocht een artiest overlijden, dan plaats ik altijd even een mooi nummer van hem/haar op mijn facebook pagina. Ik kijk op mijn tijdlijn en schud af en toe mijn hoofd om het geen mensen er plaatsen. Net alsof ze naaste familie zijn. Ieder zijn /haar ding natuurlijk. Het mag van mij. Maar ik blijf het raar vinden. Stukjes humor ervoer kom ik ook geregeld tegen en dan denk ik, dat is ook wel iets waar ik me in vinden kan. Dat komt natuurlijk omdat ik vaak de trieste dingen zelf ook met een vlaag humor bedek.

Ik geloof dat ik door dit blog een beetje verder ben in mijn zoektocht waarom ik het raar en soms vreemd vindt. Het ligt gewoon bij mezelf. Ja dat is het en eigenlijk wist ik dat ook wel geloof ik. Goed nog even een filmpje van iemand die grote toekomst zou hebben en veel te vroeg overleden is.