Vreemd, raar, hoe je het ook noemen mag en misschien is het ook wel normaal. (dit is de langste titel voor een blog)

Kijk ik kan me heel goed voorstellen dat je op een bepaald soort muziek helemaal los kan gaan en dat je het geweldig vindt. Ik heb dat ook. De persoon die de muziek maakt, ken ik niet. Ik kan alleen maar af gaan op de flarden die je hoort en ziet op tv. Tegenwoordig zijn het eigenlijk geen flarden meer, je krijgt een grote inkijk op iemands leven. Maar ik ben er van overtuigd dat de echt diepe details niet bij ons terecht komen. En terecht ook. Dus ken je die persoon? Is het genoeg om er ook verdriet van te hebben als de persoon komt te overlijden? Zoals familie en vrienden van de persoon? Waarom huil je als fan? Omdat je hem/haar kent? Of huil je omdat hij./ zij geen muziek meer gaat maken?

Dit jaar zijn er best veel (goede) artiesten overleden. Voor de directe omgeving ontzettend triest natuurlijk. En als je wat met de muziek hebt, zal het best ook een flinke schrik zijn. Maar je kent vaak niet meer dan de muziek van die persoon. Verdrietig is het dan wel dat er niets nieuws meer van zijn of haar hand komt, maar ze laten een aardig portie goede liedjes achter. Waar je ten volle van genieten kan.

Kijk ik hier nou zo nuchter tegen aan als ik zie dat mensen die de artiest nauwelijks kennen, helemaal los gaan van verdriet als hij/ zij overlijdt? Waar zit dat in? Kennen ze die persoon zo goed? Ik heb het altijd raar gevonden. Nou moet ik ook wel zeggen dat ik niet zo gauw jank. Dat is bij mij ergens kapot is gegaan in mijn jeugd. Je verdriet verbergen omdat een ander ook verdriet heeft. Natuurlijk huil ik wel. Maar anders, ik huil met mijn hart en heel af en toe komt er flink wat uit als ik een flinke portie verdriet achter elkaar krijg.

Ik kan wel janken als vrienden of familie ontzettend veel verdriet ergens over hebben. Dat doet me dan wel weer wat. Natuurlijk als je kind of vriend of vriendin ergens verdriet over heeft daar kan je je beter wat bij voorstellen en dat doet me dan ook wel wat. Ik kan dan ook wel een traantje weg pinken. Ik geloof dat ik op dat gebied best wel een gezond verstand heb.

Mocht een artiest overlijden, dan plaats ik altijd even een mooi nummer van hem/haar op mijn facebook pagina. Ik kijk op mijn tijdlijn en schud af en toe mijn hoofd om het geen mensen er plaatsen. Net alsof ze naaste familie zijn. Ieder zijn /haar ding natuurlijk. Het mag van mij. Maar ik blijf het raar vinden. Stukjes humor ervoer kom ik ook geregeld tegen en dan denk ik, dat is ook wel iets waar ik me in vinden kan. Dat komt natuurlijk omdat ik vaak de trieste dingen zelf ook met een vlaag humor bedek.

Ik geloof dat ik door dit blog een beetje verder ben in mijn zoektocht waarom ik het raar en soms vreemd vindt. Het ligt gewoon bij mezelf. Ja dat is het en eigenlijk wist ik dat ook wel geloof ik. Goed nog even een filmpje van iemand die grote toekomst zou hebben en veel te vroeg overleden is.

Aan alle negativelingen.

Het is op het moment erg zwart wit in Nederland. Je bent er voor dat er vluchtelingen zijn of je bent er tegen. Het gezeik over zwarte piet en de kerst wordt weer door volwassenen gevoerd. Ik vind het net kleine kinderen daarin. Een groep maakt zich nu al druk over het feit dat kerst door veel scholen en instanties niet meer kerst genoemd wordt. So what? Dan noem je het zelf toch gewoon nog kerst. Kun je je niet voorstellen met zoveel culturen dat het misschien een winterfeest genoemd wordt, maar dat er wel een kerstboom staat en een heerlijk kerstdiner geserveerd wordt? Ik wel. Omdat het zo is.

Wat wil je met zoveel culturen door elkaar. Waarom doen we het niet gewoon samen. Zeker er komen 'vluchtelingen' mee die het niet zijn en andere ideeën hebben.De journalistiek doet er nog een duitje bovenop. En maken van een mug een olifant.  Die blonde verfspuit die volop aandacht krijgt en de meest misselijkmakende tweets rondspuit.

Hoe je het ook wendt of keert , ook mensen die ooit vluchteling waren, vieren met ons sinterklaasfeest. Met een zwarte piet er bij. Nu de kerst weer aankomt hoor en zie je weer allemaal negatieve geluiden. Ze zetten er niet bij dat ook mensen die uit twee culturen komen en getrouwd zijn, heel goed met elkaar feest vieren. Een moslim en een christen, die als stel elkaar in hun waarde laten en alle feesten vieren die er in hun geloof en levenswijze passen.

Ik weet het er zitten rotte appels bij, maar zijn die ook niet gewoon onder de Nederlanders (en alle andere westerlingen) te vinden? Ja dus..... Ik vind ook dat je zeker mensen met een ander doel als vluchteling terug moet sturen.  Dus daar ben ik hard in. Het is nu eenmaal een probleem binnen Europa omdat de problematiek er rondom ons boven het hoofd groeit.

 Ga gewoon naar een kerstmarkt. Laat zien dat je niet bang bent en laat zien dat je samen kunt leven met iedereen. Binnen ieder geloof heb je excessen. Die moet je aanpakken. Niet een vluchteling die onze hulp nodig heeft. Kijk eens verder dan een krantenbericht en een nieuwsuitzending. Deze laatste twee groepen maken het nieuws smaakmakender dan het werkelijk is. Denk eens na en lees eens verder dan alleen dat ene berichtje over de zwarte piet discussie en het kerstfeest.

En ben ik bang voor de toekomst? JA! Maar dat zien we dan wel weer. Ik ga nu eerst genieten van alles en ik ga gewoon overal heen. Ik denk het volgende (en dat doe ik niet alleen rond de kerst.), doe eens iets voor een ander. Het maakt de ander dankbaar en ook gewillig om iets voor iemand anders of voor jouw te doen. Het verspreidt zich als een inktvlek. In plaats van op anderen af te geven op een negatieve manier of op hun geloof, zou je ook iets goeds kunnen doen en je eens in die persoon kunnen verdiepen. En nee het maakt niet uit waar deze persoon vandaan komt.

Inkopen, opslaan en opmaken.

Ik kom uit een groot gezin. Boodschappen doen voor dat grote gezin hebben we vaak moeten doen voor onze ouders. Het lijkt haast of ik het niet verleerd ben. Pas geleden keek ik in mijn kelder en ben ik eerst maar eens aan het opruimen gegaan. Goed op de artikelen gekeken voor de datum. Alles wat over datum was, weggegooid. Het scheelde een heleboel en ik heb weer ruimte.

Door eczeem aan mijn handen, werd dit een jaartje later dan gepland.  Ik lijk nog steeds in te kopen voor een gezin van vijf personen, plus eventuele extra's. Manlief en ik denken allebei zo. Maar ik moet zeggen dat de boodschappen het laatste jaar door mij gedaan worden. Dus mijn verantwoordelijkheid. Natuurlijk komen de kinderen nog geregeld langs, ook onverwachts, dus je houdt er altijd wel wat rekening mee. Het staat ook zo lullig als ze langs komen en je hebt niets in huis.

Ik weet nog toen ik net getrouwd was. Ik maakte 1 krop sla klaar met slasaus voor `13 personen. Maar je gooide ook niet een hele krop sla weg. De slasaus was wel lekker dus eten maar. Ik mocht graag eten koken toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde en dat was voor een flink aantal personen. Drie kroppen sla was normaal om die klaar te maken. Inclusief de slasaus uiteraard. Aardappelen en vlees er bij en we hadden weer een maaltijd. Vaak maakten we er ook nog komkommers bij.

Ook met pannenkoeken. Schoonmoeders kon heerlijke aardappelpannenkoeken bakken. Met het recept ben ik natuurlijk ook aan de haal gegaan en maakte voor een heel weeshuis klaar en we hebben bijna een week pannenkoeken zitten eten. Was niet zo'n straf hoor. Het was heerlijk en je kon er ook best van alles bij doen.

Toen onze kinderen het huis uit gingen, was het natuurlijk vreselijk wennen. Ik hield mezelf altijd voor dat het scheelde in de boodschappen, het verbruik van gas water en elektriciteit. Minder was, minder afwas, minder rommel wat rondslingerde. Bij dat laatste kwam je dan vaak tot de ontdekking, toen we met ons tweetjes overbleven, dat we ook flink rommel konden maken. De perfecte leerschool voor onze kinderen dus.....

Maar de boodschappen doen dat blijft. Het is in de loop van de tijd wel minder geworden. Maar toch blijft het moeilijk. Onze (klein) kinderen komen ook wel eens en dan wil je bakken, braden, knutselen, knuffelen en tv kijken, lezen, eten, drinken. Dus ja dan ken je het wel. Je haalt wat extra's in huis. En zodoende heb je toch altijd meer in huis dan je denkt.

Ik hoop het ooit nog eens te leren. Maar één voordeel heb ik wel, als er eens iemand langs komt, er is altijd wel wat in huis. 

Rust? Wat is dat?

Het was en is een gekkenhuis bij ons. Zal wel nooit over gaan. Ik hoor het ook veel om me heen. Het gaat nooit over. Kinderen en kleinkinderen zijn een gift waar ik nog alle dagen dankbaar voor ben, maar dat komt natuurlijk altijd met de nodige (meer) ups, dan downs. Nou moet ik wel zeggen dat de downs dan vaak heftig zijn, om er daarna weer veel positieve dingen uit te halen. Daarna besef ik dat het leven helemaal niet verkeerd is. Dat laatste wist ik eigenlijk al langer. Iedere keer bij de downs, kijk ik daar naar uit. Inclusief rijkere ervaringen en ervaar ik weer een goede degelijke zege op mezelf. Ik trek mijn conclusies, stel mijn prioriteiten bij en ga daar mee verder.

Tijdens het regelen van ons 40 jarig huwelijk ben ik een hoop wijzer geworden en ik moet zeggen dat ik een ontiegelijk engelen geduld heb gehad over die 40 jaar. We hebben er een mooi feest van gemaakt en beseft dat de mensen die bij ons feest aanwezig waren, ons heel dierbaar zijn. Daarbij zal ik de rest wat in mijn gedachten rondwaart maar niet aan dit blog toe vertrouwen. Het heeft mij wakker geschud. En de klap kwam hard aan. Na verloop van maanden voel ik me weer wat rustiger op dat gebied en leef zoals ik wil.

Ondanks dat, ga ik altijd wel door met de nodige leuke dingen natuurlijk anders ga je er helemaal aan onder door en daar heb ik geen zin in. Nu was het maar voor de helft (ahum)  Reageer op tijd op mijn gevoel als dat niet goed is en zorg goed voor mezelf om daarna goed voor een ander te kunnen zorgen.

December is er weer en ik houd van deze maand. Vanaf eind november houd ik me bezig met de kerst. De boom, versieringen, de maaltijden, het licht. De kerstkaarten vind ik tegenwoordig bijzaak. Het besef dat je dik 60 kaarten stuurt (en dat alles bij elkaar je handen vol geld kost) en dat meer als de helft niets terugstuurt, heeft een knopje omgedraaid. Ik wacht af. Normaal had ik rond deze tijd toch zeker al een kaart of 20 er staan, doordat ik dat niet meer doe, begin december de kaarten versturen, is het aantal nu 3. Dat zegt genoeg denk ik. Dat laat ook een beetje zien hoe ik er nu in sta. Heel anders dus...... Maar ieder kaartje wat ik krijg wordt met liefde ontvangen en krijgt een mooi plaatsje. En natuurlijk vergeet ik niet de berichten die ik al ontvangen via sociale media, die voor mij net zo belangrijk zijn.

Ondertussen blijf ik druk en maak ik er wat moois van. Al doende word ik dus ouder en wijzer en pas ik de goede raad die ik een ander altijd gaf en geef nu zelf ook eens toe op mezelf. Soms voelt het goed en soms niet maar moet het even wennen. Maar dat mag!
Ik wens iedereen een heel mooi kerstfeest toe en een heel gelukkig, mooi en gezond nieuwjaar.

Onze dochter blogt

Onze dochter blogt. Dat deed ze al hoor via Blogger, maar nu doet ze het voor Hoe gehandicapten denken. Ze is uitgenodigd met enige regelmaat te doen. Ze schrijft hier over haar onzichtbare handicap, het autisme. Ze kan heel goed en duidelijk omschrijven hoe ze zich daarbij voelt en wat ze doet om te overleven in een maatschappij met 'normale mensen'. Ik zou zeggen klik op de link en ga eens kijken bij haar blogs. Je komt hier automatisch bij een blog van haar terecht en het wijst zich van zelf naar haar andere blogs die kun  je uiteraard ook lezen. Tevens zul je meerdere mensen tegen komen die hier hun verhaal doen.
Veel leerzaam leesplezier.
Groeten
Carla Kerkwijk

Kleuren voor volwassenen

Hier een collage van wat ik zoal gekleurd heb de afgelopen maanden. Ik ben beperkt tot het kleuren. Te veel gebeurt om hier allemaal te melden. Maar ik blijf positief en beperk me tot het kleuren en af en toe breien of haken. Het is niet anders en ik heb hier plezier in.

Jaaaaa kleuren en haken

Het kan weer. Het gaat nog niet super, maar ik hobby weer. Kleuren. De foto is een foto van een kleurplaat die ik in gekleurd heb na een eerdere uitbraak van eczeem. Dus een beetje ouder materiaal. Maar geloof me het nieuwe is onderweg. Het is een heerlijke ontspanning. Helemaal als je 2 weken onderuitgezakt voor de tv gezeten hebt,  omdat je nog geen mes en vork vast kunt houden. Alleen als je een paar handschoenen aan doet, zodat de pijn verzacht. Het doet me dan ook plezier dat ik nu weer wat kan doen. Een erg leuke ervaring als je uit eten gaat trouwens.

Gistermiddag met haken begonnen. Het eerste patroon was voor mij koeterwaals dus maar een ander patroon uitgekozen en ik verdiep me later wel een keer in dat eerste patroon. Ik geef op dat gebied namelijk niet op. Dus we zijn er weer voor zolang als het duurt. Ik weet dat het tijdelijk is, dus ik geniet er nu nog maar even van.

Ondertussen slik ik maar netjes de medicijnen tegen de ontsteking en smeer mijn handen in met zalf. Laat het netjes intrekken en ga dan weer aan de slag.

Maak er wat moois van en veel hobbyplezier
Groeten van Carla Kerkwijk

Tegenslag en vooruitgang.

Helaas zit me niet mee. Na een hele drukke tijd kwam deze dame in de lappenmand. Mijn handen spelen hier voornamelijk de hoofdrol in. Eczeem in de ergste vorm waarin ook nog een bacterie aanwezig is.
Vanaf vorig jaar augustus was manlief voor 8 maanden in het buitenland. Ik wikkelde in die tijd rustig aan mijn bezoeken aan de dermatoloog af. Hoefde niet meer terug te komen.

In mijn enthousiasme dat manlief weer thuis was heb ik vlees opgepakt en daarbij kwam een bacterie bij mijn eczeem aan mijn handen. Dus hals over kop weer naar de dermatoloog en mijn handen zien er na een week een stuk beter uit. Velletje is nog dun. Maar het lag helemaal open en was ontstoken. Het geheel had een blauw/ rood/ paarse kleur.

Ik kan weer wat dingetjes doen, maar zal zodra alles beter gaat toch eerst wat aan mijn huis moeten doen. Wel genoeg hulp gehad, maar er zijn toch wat dingetjes blijven liggen. Ben eergisteren weer begonnen met wat hobby. Kleuren. Dat ging aardig goed. Het zijn geen meesterwerken, maar het zet mijn handen wel in beweging  en dat is goed. De rest moet ik nog even laten voor wat het is.

Dus zodra ik weer wat moois op de pen of haaknaald heb staan laat ik het weten. Jammer maar het is niet anders.

Hobby ze allemaal!